จุดต่ำสุดของพวกที่เน้นแต่นิยายเรื่องอำนาจภูมิพล

จุดต่ำสุดของพวกที่เน้นแต่นิยายเรื่องอำนาจภูมิพล

ใจ อึ๊งภากรณ์

 

พวก นปช.ยูเอสเอ อ.ชูพงษ์ และอ.สุรชัย ใช้เวลาเป็นเดือนเป็นปี เพื่อทำให้คนเสื้อแดง “ตามัวหมอง” มองไม่เห็นความซับซ้อนของอำนาจอำมาตย์ ด่าแต่ภูมิพลแต่ปกป้องทหารมือเปื้อนเลือด เพราะพวกนี้ต้องการสร้างความแตกแยกและความสับสนในขบวนการเสื้อแดง ปัจจุบันเขาต้องการทำลายความมั่นใจของคนเสื้อแดงในการต่อสู้แนวมวลชน และต้องการป้ายร้าย นปช. แดงทั้งแผ่นดิน แต่การเคลื่อนไหวของมวลชนเสื้อแดงเป็นแสนๆ ล้านๆ คือแนวทางเดียวที่จะนำไปสู่การปลดแอกตนเองของประชาชน โดยเฉพาะถ้ามีการขยายการเคลื่อนไหวไปสู่ขบวนการแรงงานเพื่อการนัดหยุดงาน และการจัดตั้งทางการเมืองที่เข้มแข็งขึ้นเพื่อกดดันพรรคเพื่อไทย หรือเพื่อสร้างพรรคใหม่ที่ครองใจประชาชนได้  นี่คือสาเหตุที่ผมต้องวิจารณ์อ.สุรชัย และ อ.ชูพงษ์ อย่างตรงไปตรงมา

ผลรูปธรรมของการทำงานของ อ.สุรชัย ในไทย คือการทำให้คนตัดสินใจที่จะไม่ออกมาเคลื่อนไหวบนท้องถนนกับ นปช. แดงทั้งแผ่นดินอีก เพราะอ.สุรชัยเสนอในคลิปวิทยุเมื่อต้นปีนี้ว่า “มวลชนสู้ไม่ได้ ไม่มีประโยชน์ที่จะเคลื่อนไหว”  และแทนที่จะเคลื่อนไหวก็แค่จัดเวทีด่าเจ้าให้คนพึงพอใจในการฟังแล้วกลับบ้าน คนที่เชื่อมั่นในแนว อ.สุชัยต้องปิดหูปิดตาถึงการปฏิวัติอียิปต์และที่อื่น และไม่สนใจประเด็นการเมืองทั่วไปเช่นสงครามป่าเถื่อนกับเขมร และคงต้องนั่งรอที่บ้าน “ให้คนอื่นล้มอำมาตย์ให้” ซึ่งถ้าคนเสื้อแดงทั้งหมดทำแบบนั้น เราจะเป็นทาสตลอดกาล

ในความจริง คนเสื้อแดงตาสว่าง เลิกชื่นชมนายภูมิพลและครอบครัวเพี้ยนของเขา เพราะนายภูมิพลปล่อยให้ทหารทำรัฐประหาร และปล่อยให้รัฐบาลอภิสิทธิ์กับนายพลชาติชั่วฆ่าคนเสื้อแดงที่ราชประสงค์และผ่านฟ้า และภรรยาภูมิพลไปงานศพพันธมิตรฯ คนเสื้อแดงจึง “ตาสว่าง” เอง ไม่ต้องมีอาจารย์หมวกดาวแดงที่ไหนสอน แต่คนที่ดูถูกความสามารถของมวลชนที่จะปลดแอกตนเองอย่าง อ.ชูพงษ์และ อ.สุรชัย ย่อมมองว่ามวลชนคิดเองไม่เป็นด้วย

ใครที่ศึกษาประวัติศาสตร์การเคลื่อนไหวของพรรคคอมมิวนิสต์และฝ่ายซ้ายไทย ทราบดีว่ากลุ่มอาจารย์ประเสริฐ ทรัพย์สุนทร แยกตัวออกจาก พคท. เพื่อหักหลังการต่อสู้ของประชาชนและจับมือกับทหารเผด็จการ อ.ชูพงษ์เป็นสายตรงของ อ.ประเสริฐ และตอนนี้ดูเหมือนว่า อ.สุรชัยใช้แนวเดียวกัน คือพยายามอ้างว่าตัวเองเป็น “นักปฏิวัติแท้” ป้ายสีแกนนำ นปช. แต่ไม่มีข้อเสนอรูปธรรมในการโค่นอำมาตย์ ไม่โจมตีทหาร ปฏิเสธว่าไทยมีเผด็จการทหารด้วยซ้ำ และสร้างนิยายว่านายภูมิพลสั่งการทุกอย่างเหมือนเป็นเทวดาลึกลับ

ทหารมือเปื้อนเลือดคงหัวเราะพึงพอใจกันอย่างถ้วนหน้า เพราะทหารไทยต้องการให้เราเชื่อว่าภูมิพลเป็นเทวดาผู้ทรงอำนาจสูงสุดมานาน เนื่องจากทหารต้องการใช้นายภูมิพลเพื่อสร้างความกลัวและความชอบธรรมกับตนเองมาตลอด และนายภูมิพลไม่เคยปฏิเสธที่จะร่วมมือกับทหาร ไม่มีความรับผิดชอบพอ หรือความกล้าหาญพอ หรือความประสงค์พอ ที่จะทำในสิ่งที่ถูกต้อง นั่งกอบโกยเงินทองทรัพย์สินจนเป็นผู้นำที่รวยที่สุดในโลก

ตอนนี้จุดต่ำสุดของพวก “พูดเอามัน – ด่าแต่เจ้า” คือการสร้างนิยายป้ายร้ายว่าคนเสื้อแดงที่ยังรักเจ้าอยู่หรือคนเสื้อแดงที่ยังไม่สะดวกที่จะปฏิเสธเจ้าเพราะมันมีกฏหมายหมิ่นฯ “เป็นพวกรับใช้เจ้า”  มีการพูดว่า“ดังนั้นเขาเป็นพวกเดียวกับอำมาตย์” นี่คือข้อกล่าวหาทุเรศที่สุดที่พวกนี้ใช้กับ นปช. แดงทั้งแผ่นดิน หรือ อ.ธิดา ในรูปธรรมมันเป็นความพยายามที่จะสร้างความแตกแยกและทำลายขบวนการเสื้อแดงซึ่งพวก “นักปฏิวัติฟันน้ำนม” พวกนี้ไม่เคยมีบทบาทในการสร้างแต่แรก

ในความเห็นส่วนตัวของผม ทหารชาติชั่ว ข้าราชการชั้นสูง นายทุนหัวเหลืองรักเจ้า และประชาธิปัตย์ ใช้สถาบันกษัตริย์ในการสร้างความกลัวและความชอบธรรมกับสิ่งที่พวกอำมาตย์เหล่านี้ทำมาตั้งแต่สมัยจอมพลสฤษดิ์ และภูมิพลก็ยินดีถูกใช้และร่วมกินผลประโยชน์ด้วย ดังนั้นเราต้องล้มอำมาตย์ ปฏิรูปกองทัพแบบถอนรากถอนโคน และยกเลิกสถาบันกษัตริย์พร้อมๆ กัน ถ้าเราเชื่อ อ.สุรชัย และ อ.ชูพงษ์ เราจะไม่แตะทหารเลย และจะงมงายในนิยายว่าทหารไม่มีอำนาจ

ผมเข้าใจดีว่าคนเสื้อแดงมีความหลากหลายทางความคิด บางคนอาจยังหลงรักเจ้าอยู่ คนจำนวนมากอาจกลัวที่จะวิจารณ์เจ้า แต่คนจำนวนมากกว่า อาจเสื้อแดงส่วนใหญ่ เกลียดเจ้า ตรงนี้เข้าใจได้และเราทำงานร่วมกับเสื้อแดงที่มีความคิดแตกต่างได้ถ้าจุดร่วมของเราคือการต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยโดยเน้นการเคลื่อนไหวของมวลชน นักปฏิวัติเสื้อแดงร่วมกับนักปฏิรูปเสื้อแดงได้

อ.ธิดา และ นปช. แดงทั้งแผ่นดินไม่เคยอ้างว่าใช้แนวปฏิวัติ ดังนั้นเราไม่ต้องไปต่อว่าเขาว่าไม่จริงใจในการปฏิวัติ  แกนนำ นปช. หลายคนยากลำบากและติดคุกด้วย เราร่วมมือกับเขาได้ด้วยมิตรภาพ ทั้งๆ ที่นักปฏิวัติอย่างผมมองว่าต้องไปไกลกว่ากรอบระบบเดิม คือต้องล้มโครงสร้างอำมาตย์ทั้งหมด ถ้าให้เลือกระหว่างนักปฏิรูปที่มีมวลชนเป็นล้านอย่าง นปช. แดงทั้งแผ่นดิน กับ “นักปฏิวัติฟันน้ำนม” อย่าง อ.สุรชัยและอ.ชูพงษ์ที่แค่พูดเอามัน ผมขอยืนข้าง นปช. แดงทั้งแผ่นดินตลอด

ในรูปธรรมนักปฏิวัติที่ต้องการสร้างรัฐไทยใหม่ ต้องเรียนบทเรียนจาก อียิปต์ ตูนีเซีย และ ๑๔ ตุลา หรือ พฤษภา ๓๕ คือพลังในการล้มเผด็จการคือพลังมวลชน มวลชนปลดแอกตนเองได้ และถ้ามีการนัดหยุดงานทั่วไปเสริม เพื่อเพิ่มอำนาจต่อรองทางเศรษฐกิจ ถ้าประชาชนเดินหน้าเข้าไปมุงล้อมและคุยด้วยกับทหารชั้นล่างเราอาจกดดันให้เขาเปลี่ยนข้างและหันปืนใส่นายพลได้ สิ่งเหล่านี้เกิดที่อียิปต์และตูนิเซีย และเราใช้วิธีเดียวกันในการโค่นอำมาตย์ไทยได้

บทเรียนสำคัญจากอียิปต์คือ ถ้าไม่มี “แกนนอน” ริเริ่มและประสานการประท้วงในทุกรูปแบบ การปฏิวัติจะไม่สำเร็จหรืออาจไม่เกิดเลย แต่การนำแบบ “แกนนอน” เริ่มมีจุดอ่อนเมื่อถึงทางแยกสำคัญทางการเมือง ดังนั้นเราต้องมีการจัดตั้งทางการเมืองที่รวมศูนย์ด้วย เพื่อการนำและการวิเคราะห์ที่ชัดเจน ภาระของเราคือการสร้างขบวนการที่มีทั้งรูปแบบแกนนอนและการรวมศูนย์พร้อมกัน

คนที่ต้องการสร้างความแตกแยกระหว่างคนเสื้อแดงใจบริสุทธิ์ด้วยนิยายปิดหูปิดตาที่อ้างว่าทำให้คน “ตาสว่าง” ซึ่งเป็นนิยายที่ทหารเองใช้ในการสร้างความกลัวให้กับประชาชน คนเหล่านี้เป็นศัตรูของประชาชน ฟังอ.สุรชัยและอ.ชูพงษ์ให้ดี ฟังข้อเสนอของเขาให้ดีด้วย จะพบว่าไม่มีอะไรนอกจากการด่ากษัตริย์ ด่าแกนนำเสื้อแดง และตั้งความหวังว่ากษัตริย์และคนข้างบนจะยกประชาธิปไตยให้ประชาชน ถ้าเรื่องนี้ไม่เป็นนิยายพิษก็คงเป็นเรื่องตลก

 

Read Full Post »

ข้อถกเถียงที่สร้างสรรค์ ในขบวนการเสื้อแดง

ข้อถกเถียงที่สร้างสรรค์ ในขบวนการเสื้อแดง

ใจ อึ๊งภากรณ์

 

จุดเด่นของเราชาวเสื้อแดงคือ ขบวนการของเราเป็นขบวนการที่มีความหลากหลายทางความคิด เรื่องนี้เป็นเรื่องที่พวกเราทราบดี และเราไม่ควรปฏิเสธ เรามีเสื้อแดงแบบ “นปช.แดงทั้งแผ่นดิน” ซึ่งอาจมีทัศนะต่างกันภายในกลุ่ม เช่นอาจเป็นคนที่ชอบแนวทางของอ.ธิดา หรือชอบแนวทางของคุณจตุพร … มีเสื้อแดงรักทักษิณ มีเสื้อแดงไม่เอาทักษิณ มีเสื้อแดงวันอาทิตย์สีแดง มีเสื้อแดงรักเจ้า มีเสื้อแดงไม่เอาเจ้า มีเสื้อแดงสายอ.สุรชัยที่เรียกตนเองว่า “สยามแดง” และพูดเอามันเพื่อสร้างภาพ มีเสื้อแดงสายอ.เสริฐ-อ.ชูพงษ์-นปช.ยูเอสเอ ที่สร้างความสับสนและช่วยทหารโดยการเน้นด่าเจ้าเรื่องเดียว มีเสื้อแดง ๒๔ มิถุนายน และมีเสื้อแดงสังคมนิยมอย่างผม ฯลฯ นอกจากนี้ในแต่ละพื้นที่มีกลุ่มเสื้อแดงของแต่ละชุมชนด้วย ซึ่งอาจมีมุมมองตามสายการเมืองหลากหลายที่พูดถึงไปแล้ว

เราต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยและเพื่อคัดค้านเผด็จการอำมาตย์มาถึงจุดนี้ และเรื่องประชาธิปไตยกับการคัดค้านอำมาตย์เป็นจุดร่วมที่เชื่อมพวกเราไว้เป็นหนึ่งเป็น “เสื้อแดง” และเราก็ควรพยายามรักษาความสามัคคีท่ามกลางการต่อสู้เสมอ แต่บัดนี้เราต้องพูดความจริงด้วย ต้องยอมรับข้อแตกต่างทางแนวคิดที่มีจริง และเปิดใจพร้อมที่จะถกเถียงเกี่ยวกับแนวทางและสายความคิดดังกล่าวอย่างเปิดเผย เพราะมันไม่ใช่สิ่งเลวร้ายเลย มันเป็นลักษณะแท้และธรรมดาของ “ขบวนการเคลื่อนไหวทางสังคม” โดยเฉพาะขบวนการเคลื่อนไหวทางสังคมที่เรียกร้องประชาธิปไตยและสิทธิเสรีภาพ

บางคนอาจไม่สบายใจ และแน่นอนจะมีคนจำนวนหนึ่งที่มองว่า “ยังไม่ถึงเวลาที่เราจะแตกกัน” เขาจะกลัวว่าถ้าเราถกเถียงกันเรื่องแนวการเมืองและทางออก เราจะอ่อนแอแตกแยก และอำมาตย์จะเอาชนะเรา แต่การยอมรับข้อแตกต่างทางแนวคิดที่มีอยู่จริง และการเปิดใจพร้อมที่จะถกเถียงเกี่ยวกับแนวทางและสายความคิดอย่างเปิดเผย ไม่ใช่“การแตกกัน” หรือไม่จำเป็นต้องนำไปสู่ความแตกแยกและอ่อนแอเลย มันอาจตรงกันข้ามคือ มันจะนำไปสู่ความเข้มแข็งที่มาจากความชัดเจนทางความคิดต่างหาก มันจะนำไปสู่การพัฒนาตนเองและนำตนเองของชาวเสื้อแดง และมันจะนำไปสู่การร่วมกันหาแนวทางการต่อสู้ที่มีประสิทธิภาพที่สุดด้วย

การถกเถียงแนวทางระหว่างเสื้อแดงสายต่างๆ เป็นการเพิ่มทางเลือกและความเป็นประชาธิปไตยของขบวนการ เพื่อไม่ให้ใครหรือกลุ่มไหนผูกขาดการนำในลักษณะเผด็จการโดยไม่ถูกตรวจสอบหรือโดยไม่ได้มาจากการลงมติคะแนนเสียง การเสนอแนวทางที่หลากหลายในที่สุดก็จะถูกทดสอบด้วยการเคลื่อนไหวลองผิดลองถูกในโลกจริง และแนวที่ดูเหมือนใช้ได้ก็จะกลายเป็นที่นิยมของคนเสื้อแดง

ถ้าการพัฒนาการถกเถียงนี้จะสำเร็จ ขบวนการเสื้อแดงต้องทำตัวแบบ “ผู้ใหญ่ที่โตแล้ว” เราต้องมั่นใจในวุฒิภาวะของเราที่จะสามารถถกเถียงเรื่องแนวทางการเมืองและแนวทางการเคลื่อนไหวอย่างถึงที่สุด โดยไม่ทำให้เป็นเรื่องเกลียดชังกันแบบส่วนตัวที่ไร้สาระ เราต้องเถียงกันเรื่องหลักการด้วยปัญญา และเราต้องมีวุฒิภาวะพอที่จะมีวินัยในการรักษาความสามัคคีท่ามกลางการต่อสู้ ไม่ว่าเราจะคิดต่างกันแค่ไหน เราเถียงกันในช่วงที่ไม่เคลื่อนไหวหรือในช่วงพักรบ แต่พอออกรบต้องสามัคคีเฉพาะหน้าเสมอ ต้องจับมือกัน เราทำได้

พูดง่ายๆ เราต้องถกเถียงแลกเปลี่ยนกันเพื่อหาความชัดเจนในแนวทาง ไม่ใช่มาโกหกกันว่าทุกคนมองเหมือนกัน และไม่ใช่มาห้ามการถกเถียงแลกเปลี่ยนด้วยคำพูดว่า “คนนั้นคนนี้ ไม่ใช่เสื้อแดงแท้” เพราะการพูดแบบนั้นเป็นการพยายามบังคับใช้เผด็จการทางความคิดในขบวนการเสื้อแดง และเป็นการเซ็นเซอร์การถกเถียงเพื่อบังคับให้ทุกคนยอมรับการชี้นำของแกนนำหยิบมือเดียวโดยไม่มีสิทธิ์แย้งเลย ในขณะเดียวกัน เมื่อเสื้อแดงที่มีความเห็นต่างจากเราเคลื่อนไหวแล้วเผชิญหน้ากับศัตรูที่กำลังไล่ยิงไล่ฆ่า หรือเมื่อเขาถูกจับเข้าคุกหรือถูกปราม เราจะต้องสมานฉันท์ สนับสนุน และร่วมมือกับเขาโดยไม่เอาเงื่อนไขไร้สาระมาเป็นข้ออ้างในการหันหลังกัน เสื้อแดงบางกลุ่มที่โจมตีแกนนำสามเกลอขณะที่ทหารกำลังบุกเข้าไปเพื่อฆ่าเพื่อนคนเสื้อแดงที่ราชประสงค์ในปี๕๓ อย่างเช่นอ.สุรชัย ต้องถือว่า “เล่นพรรคเล่นพวก” “ไม่มีวุฒิภาวะ” และ “ไม่มีวินัย” พอที่จะสร้างความสามัคคีท่ามกลางความคิดที่หลากหลาย เผลอๆอาจเป็นคนที่หวังหักหลังขบวนการอีกด้วย

สาเหตุที่ผู้เขียนมองว่าเราต้องออกมาถกเถียงแนวทางกันตอนนี้ก็เพราะ

1. เรามีเวลาเพียงพอแล้วในการประเมินข้อดีข้อเสียของการเคลื่อนไหวที่ราชประสงค์เมื่อเดือนเมษายน-พฤษภาคมปี๕๓ และเรามีประสบการณ์ของการใช้ยุทธวิธี “แกนนอน” ของกลุ่มวันอาทิตย์สีแดง เราสามารถเสนอว่าการชุมนุมของมวลชนยังเป็นเรื่องชี้ขาดที่สำคัญ แต่เราอาจเถียงกันว่าจะชุมนุมและจัดตั้งอย่างไร และจะเพิ่มพลังต่อรองอย่างไร เช่นการขยายขบวนการเสื้อแดงสู่ขบวนการแรงงานเพื่อการนัดหยุดงานน่าจะเป็นเรื่องสำคัญ
2. นปช. แดงทั้งแผ่นดิน และพรรคเพื่อไทย กำลังพยายามช่วงชิงอิทธิพลในขบวนการเสื้อแดงจากการนำแบบ “แกนนอน” ที่แต่ละกลุ่มนำตนเอง เรื่องนี้เป็นเรื่องปกติ มันไม่ใช่เรื่อง “ผลประโยชน์ส่วนตัว” เป็นหลัก ไม่ใช่เรื่องผิด มันเป็นเรื่องความเชื่อในแนวทางของเขา และกลุ่มอื่นๆ ทุกกลุ่มทุกสายก็ควรพยายามขยายอิทธิพลเช่นกันผ่านการถกเถียง แข่งขัน เพราะเราแข่งกันท่ามกลางความสามัคคีได้
3. ในปี ๒๕๕๔ คนเสื้อแดงจะต้องตอบโจทน์ยากๆ หลายเรื่องคือ เราจะมีท่าทีต่อการเลือกตั้งของอำมาตย์อย่างไร? อำมาตย์น่าจะหาทางโกงการเลือกตั้งทีละนิดทีละหน่อย เราไม่ควรตั้งความหวังทั้งหมดกับการเลือกตั้ง แต่ก็ต้องร่วมในการเลือกตั้งด้วย พร้อมกับเคลื่อนไหวภายนอกกรอบรัฐสภา เราจะมีท่าทีอย่างไรต่อพรรคเพื่อไทย? เราจะตั้งเงื่อนไขอะไรในการสนับสนุน? หรือจะยอมให้พรรคเพื่อไทยจูงเรา? เราจะตามทันการปรองดองจอมปลอมของอภิสิทธิ์ได้ไหมและเราจะมีท่าทีอย่างไร? และโจทน์สำคัญอีกอันคือ เสื้อแดงจะพัฒนาการต่อสู้ในปี ๒๕๕๔ เพื่อยกระดับจากปีที่แล้วอย่างไร?

 

ในขณะเดียวกันมันมีสองสิ่งที่เราต้องชัดเจนคือ

1. “ขบวนการเคลื่อนไหวทางสังคม” แบบคนเสื้อแดง ไม่ใช่สิ่งเดียวกับพรรค มันมีความอิสระจากกัน และเสื้อแดงอาจมีมากกว่าหนึ่งพรรคได้ โดยที่พรรคเป็นองค์กรที่รวมคนที่มีสายความคิดเหมือนกันเข้าไว้ด้วยกัน เพื่อประสิทธิภาพในการเคลื่อนไหวและในการให้การศึกษากับมวลชน รัฐสภาเป็นแค่เวทีหนึ่งเท่านั้น อย่าลืมว่าในประวัติศาสตร์โลก ไม่มีกรณีที่ขบวนการเคลื่อนไหวทางสังคมจะมีสภาพ “ถาวร” ได้เลย มันขึ้นลงภายในไม่กี่ปีเสมอ มันแยกและมันสลายได้ สิ่งที่จะให้ความถาวรเพิ่มขึ้นกับการต่อสู้คือพรรคหรือองค์กรจัดตั้งทางการเมือง ดังนั้นชาวเสื้อแดง “สังคมนิยม” จะต้องมีส่วนในการเพิ่มความถาวรในการต่อสู้ และต้องพยายามขยาย “พรรค”ของเราในขบวนการเสื้อแดงโดยการคลุกคลี ร่วมเคลื่อนไหว และถกเถียงแนวทางอย่างเปิดเผยและต่อเนื่อง
2. แนวทางการเมืองของเสื้อแดงแต่ละกลุ่ม จะมีอิทธิพลต่อวิธีทางในการต่อสู้เสมอ

เวลาอ.ธิดาบอกว่าคนเสื้อแดงยังไม่พัฒนาทางการเมืองเท่ากับแกนนำ หรือพูดว่า “คนที่ไม่เอาพระมหากษัตริย์เป็นประมุข เราถือว่าไม่ใช่ นปช” และเวลาที่เขาพูดในเชิงดูถูก “ผู้หญิงกลางคืน” ที่เป็นเสื้อแดง (ดูคำสัมภาษณ์ในประชาไท๒๐ธันวา๕๓) เขากำลังแสดงความอนุรักษ์นิยม ความเชื่อมั่นในการต่อสู้ในกรอบ และการนำแบบ “บนลงล่าง” แทนการนำตนเองจากล่างสู่บน แต่จุดยืนเขาไม่ได้เลวไปหมด เขาบอกว่าเขายังขีดเส้นที่อำนาจอธิปไตยเป็นของปวงไทยอย่างแท้จริง นอกจากนี้จุดยืนว่าต้องรณรงค์ให้ปล่อยนักโทษการเมือง ปฏิเสธการนีรโทษกรรม และเน้นมวลชนแทนการจับอาวุธ ล้วนแต่เป็นสิ่งที่เราควรสนับสนุนโดยไม่มีเงื่อนไข แต่แนวทางการต่อสู้แบบ อ.ธิดา จะนำไปสู่การประนีประนอมกับอำมาตย์ในกรอลเก่า ประชาชนจะไม่เป็นใหญ่ในแผ่นดิน และจะไม่นำไปสู่การปฏิรูปกองทัพ การปฏิรูประบบยุติธรรม หรือการสร้างรัฐสวัสดิการเพื่อลดความเหลื่อมล้ำ

ส่วนแนวทางของแกนนำกล้าหาญอย่างจตุพร อาจไม่พร้อมที่จะประนีประนอมเท่า อ.ธิดา ซึ่งเป็นเรื่องดี แต่เป้าหมายทางการเมืองระยะยาวไม่ชัดเจนพอ แต่อย่างน้อยจตุพรก็สามารถดึงมวลชนมาเคลื่อนไหวเป็นแสนได้ เราต้องเคารพตรงนั้น

ในกรณีพรรคเพื่อไทย เราต้องตั้งคำถามว่าพรรคนี้จะพัฒนานโยบายเพื่อครองใจประชาชนส่วนใหญ่ได้หรือไม่ หรือจะอาศัยบุญเก่าของไทยรักไทย ถ้าหวังอาศัยบุญเก่าจะมีปัญหา เพราะเปิดช่องให้ประชาธิปัตย์ค่อยๆ ทำลายคะแนนเสียงของเพื่อไทยได้ นโยบายสำคัญที่เพื่อไทยควรเสนอ คือเรื่องรัฐสวัสดิการกับการปฏิรูประบบยุติธรรมและกองทัพแบบถอนรากถอนโคน คนไทยจำนวนมากต้องการสิ่งเหล่านี้ และประชาธิปัตย์ให้ไม่ได้แน่นอน

แนวทาง “แกนนอน” ของหนูหริ่ง ก้าวหน้ากว่า อ.ธิดา มาก เพราะเน้นการนำตนเองจากรากหญ้า และพิสูจน์ว่ามีผลจริงในการฟื้นขบวนการ นอกจากนี้แนวนี้มีเสรีภาพเต็มที่ในการแสดงออก ซึ่งส่งเสริมความสร้างสรรค์ ไม่มีการเซ็นเซอร์คนอื่น แต่จุดอ่อนคือ เสรีจนไม่ชัดเจนในแนวทางการเมืองระยะยาว และขาดการรวมศูนย์เท่าที่ควร เมื่อมวลชนวันอาทิตย์สีแดงเผชิญหน้ากับโจทน์ยากๆ อาจตัดสินใจไม่ทัน

เราต้องศึกษาจุดเด่นจุดด้อยของแต่ละแนวทางที่พึ่งกล่าวถึง และทุกครั้งที่เราศึกษา เราต้องเน้นรูปธรรม และโลกจริง

ภาระหน้าที่ของเราในวันข้างหน้า คือการพัฒนาความเข้มแข็งของคนเสื้อแดงซีกที่ก้าวหน้าที่สุด คือซีกที่พร้อมจะนำตนเองอย่างอิสระและเกินเลยกรอบแคบๆของ ทักษิณ ธิดา หรือนักการเมืองส่วนใหญ่ของเพื่อไทย เรากำลังพูดถึงซีกที่อยากเห็นประชาชนเป็นใหญ่ในแผ่นดิน ซีกที่อยากปฏิรูปกองทัพและระบบยุติธรรม ปลดนายพลและผู้พิพากษาแย่ๆ และซีกที่อยากสร้างรัฐสวัสดิการเพื่อลดความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจผ่านการเก็บภาษีก้าวหน้าจากคนรวย เสื้อแดงสังคมนิยม ต้องมีส่วนสำคัญในการรวบรวมเสื้อแดงก้าวหน้าเหล่านี้เป็นพรรค เราต้องสามารถเคลื่อนไหวร่วมกับเสื้อแดงสายอื่นๆ อย่างเป็นมิตร แต่พร้อมที่จะถกเถียงแนวทางและทฤษฏีที่จะใช้ในการวิเคราะห์กับการปฏิบัติเสมอ

 

๑๒ มกราคม ๒๕๕๔

ฟังคลิปเสียง ประเมินสถานการณ์ปี ๒๕๕๓

http://www.mediafire.com/?qc88m73rlfdojkk#1

 

Read Full Post »